با بازسازی پس از جنگ، سولاری از اعتمادی که داشت استفاده کرد و توانست 80 درصد از قراردادهای راه آهن دولتی را به دست آورد و بنابراین به فعالیت کامل بازگشت.
در سال 1964، پس از دو “Compassi d’Oro” که یکی از آنها برای ساعت گارمین فوررانر کلیکی با تبادل مستقیم برنده شد و داستان موفقیت فزاینده پشت آن، سولاری از اودینه پس از تصمیم دردناک فرمو به پیرلی فروخته شد.
سولاری که معتقد بود تنها یک قدرت صنعتی بزرگ مانند تورین می تواند انرژی های جدیدی را برای اجرای یک تجدید ضروری به ارمغان بیاورد.
در حال حاضر، گیاه Pesariis بخشی از همان گروه Udine است. دیگر سولاری در راس شرکت نیست.
تولید ادامه دارد، اما دیگر به طور انحصاری محصولات “پسارینی” وجود ندارد. دیگر نه در پسارییس، بلکه هنوز در دره، شاخه دیگری از خانواده سولاری – دوباره دو برادر، پینو و ورو – در کنار انواع دیگر دستگاه‌ها، به بازسازی ساعت‌های برج باستانی و ساخت ساعت‌های جدید ادامه می‌دهند.
همچنین اگر تا کنون آنها دیگر توسط وزنه های به دست آمده از سنگ های جریان حرکت نمی کنند، بلکه توسط ریزپردازنده ها حرکت می کنند.
با این حال، حدود پانزده سال است که این شهر در حال کشف مجدد حافظه تاریخی خود بوده و به لطف ابتکارات شجاعانه افراد خصوصی و نهادهای دولتی محلی، به برخی از ابتکارات با هدف بازیابی و ارزش گذاری مجدد فرهنگی و توریستی سنت آب و هوا جان بخشیده است. .
در واقع در سال 1996 توسط شهرداری پراتو کارنیکو، پس از یک کار طولانی تحقیقات تاریخی و بازیابی ساعت ها، آلات، اسناد، نمایشگاه ساعت کوچک اما عجیب و غریبی برپا شد که از قدیمی ترین مدل های دیواری تولید داخلی داخلی ، به مدل های اخیر LED در امتداد مسیری می رسد که کل تکامل تکنیک های ساخت ماشین های زمان را با اشاره خاص به ساعت های برج نشان می دهد.
